Afgelopen januari was het dan eindelijk zover. Lieke Weterings (Voorzitter) en ik (Celine Vilters, vicevoorzitter) mochten namens het bestuur van MUSTANGH op bezoek bij het West Gonja ziekenhuis in Ghana. Het zou een week vol onvergetelijke indrukken en goede gesprekken worden. Mijn persoonlijke hoogtepunt was het spreken van alle bijzondere mensen die wij sponsoren en horen wat MUSTANGH voor hen betekent. Ook hebben we Dr. Vitalis voor het eerst aan het werk kunnen zien, een arts die MUSTANGH 6 jaar lang heeft mogen sponsoren en die sinds september 2017 eindelijk aan het werk is in het ziekenhuis. Bent u benieuwd naar wat we tijdens deze reis beleefd en bereikt hebben? Lees dan ons ervaringsverslag hieronder en bekijk de foto’s hier!
Dag 1
Na een lánge reis vanuit Nederland zijn we dan eindelijk geland op het vliegveld van Accra. Helaas komen we er hier achter dat de vliegmaatschappij waarmee wij zouden vliegen is opgeheven. Dit betekent dat wij noodgedwongen een dag vast zitten in Accra. Bij gebrek aan een nuttige tijdsbesteding, besluiten we de middag door te brengen op La Badi Beach, wat natuurlijk niet echt een straf is. Gelukkig komt een van de studenten die Lieke vorig jaar heeft ontmoet ons gezelschap houden op het strand en hij kan dan meteen alle Ghanese verkopers een beetje op afstand houden. Al met al wordt het dus toch nog een geslaagde dag.
Dag 2
Donderdag hebben we opnieuw een poging gedaan om naar Tamale te vliegen, gelukkig zijn we deze keer wél succesvol. Op het vliegveld stond Miss Julie ons al op te wachten, de kinderverpleegkundige die wij sponsoren. Na een prettig gesprek worden we door de driver Mr. Abdulai opgehaald. Onderweg naar Damongo ziet Miss Julie ons vol verwondering uit het raam staren en vraagt ons wat er allemaal anders is aan het landschap hier vergeleken met Nederland. Wij vragen ons meer af wat er hetzelfde is, want echt alles hier is anders.
Bij aankomst in het huis worden we al opgevangen door Maud, een van de GEZP studenten. Na even bij te komen van de lange reis staat Mr. Emmanuel Tabi al op de stoep (de anesthesist in opleiding die wij sponsoren). Hij heeft speciaal voor ons gewacht met zijn terugreis naar school omdat hij ons graag even wilde spreken. Na een lekkere stroopwafel te hebben gegeten nemen we afscheid van hem, maar niet voordat we een paar leuke foto’s hebben gemaakt.
Ook ontmoeten we Mary, de nieuwe huishoudster en kokkin van het MUSTANGH huis. Hoewel ze nog vrij verlegen is, valt ze goed in de smaak bij de nieuwe studenten. Ook reageert Lieke verheugd op het feit dat Mary meestal niet typisch Ghanees kookt (Lieke was het afgelopen jaar niet zo gecharmeerd van het Ghanese eten), en is helemaal blij als ze ontdekt dat ze gewoon met bestek mag eten (en niet zoals typisch Ghanees gebruik met je handen).
Ondertussen is het al best laat en gaan we (na langdurig geklungeld te hebben met onze klamboes), vermoeid maar voldaan, vroeg naar bedje toe.
Dag 3
Helaas is onze contactpersoon Mr. Remy tot maandag afwezig vanwege andere taken. Daarom beginnen we deze dag met een gesprekje met Dr. Vitalis, een arts waarvan wij de opleiding hebben gesponsord en die vanaf oktober in het WGH aan het werk is. Hij verteld ons over zijn werk, het ziekenhuis en de studenten. Het is mooi om te zien hoe goed het met hem gaat en hoe groot zijn toevoeging is in het ziekenhuis. Dezelfde dag nog hebben we een gesprek met Dr. Nelson, het nieuwe hoofd van het ziekenhuis. We hebben met hem gepraat over het begeleiden van de studenten en over mogelijke nieuwe sponsorprojecten. Verder spreken we Francis, de accountant van het ziekenhuis, die vrolijk gekleed gaat in typisch Ghanese kleding. Met hem bespreken we de boekhouding van alle sponsorprojecten.
Ook zien we ’s middags de kans om Maud nog even aan het werk te zien op het out patiënt department. Hier merken we al snel veel van de cultuurverschillen, als de vertalende verpleegster bijvoorbeeld tijdens het gesprek in slaap valt en een van de patiënten midden in het gesprek borstvoeding begint te geven. Aangezien Maud al bijna klaar is met de GEZP is ze al helemaal geïntegreerd in het ziekenhuis en ze geeft ons dan ook een rondleiding over de verschillende afdelingen. De stroopwafels die we meegebracht hebben vallen goed in de smaak bij de verpleegsters op de kinderafdeling! Vol met goede ideeën keren we terug naar het MUSTANGH huis.
Dag 4
Aangezien Mr. Remy nog steeds niet terug is, besluiten we vandaag een bezoekje te brengen aan de markt met Sham, de zoon van Kassim. Kassim is de nachtwaker van het MUSTANGH huis. Met de YellowYellow gaan we op pad, en we genieten van het alledaagse Ghanese leven dat we zien op de markt. Al gauw hebben we een hele groep kinderen die ons volgt en we trekken dan ook veel bekijks.
Die middag neemt Kassim ons mee naar zijn huis waar we de rest van zijn familie ontmoeten. De kinderen zijn erg enthousiast over de bellenblaas die we hebben meegenomen en gaan deze meteen uitproberen. Wij drinken ondertussen wat Pitu (een Ghanees drankje wat het best te omschrijven is als lauw zurig bier), terwijl we vermaakt worden met een spontane dansshow door alle kinderen uit de buurt. Lieke en ik zijn zeer jaloers op het ritmegevoel dat zelfs de kleinste kinderen al lijken te hebben.
Die avond komen Elcke en Than-Mai terug van hun reis door Ghana. Vol enthousiasme vertellen ze over hun avonturen in Ghana en het ziekenhuis en die avond zien we kans om met hen nog even te evalueren over hun GEZP. Ook hebben we die avond nog een officieel gesprek met Kassim, die het werk nog steeds zeer goed bevalt en die verder weinig te klagen heeft. Wel heeft hij het afgelopen jaar geen kerstpakket gehad, waarover hij zeer teleurgesteld is. Wij beloven dan ook dat we hier zeker achteraan zullen gaan.
Dag 5
Vandaag staat er iets bijzonders op het programma, namelijk een safari in Mole National Park. Heel lang lijkt het er op dat we geen olifanten te zien krijgen, maar dan als we op de terugweg zijn komt het telefoontje. Ons hart slaat over en we racen terug. Uiteindelijk worden we dan toch getrakteerd op het zicht van een olifantenpaartje, en hoe hard onze gids ook probeert we zijn er niet weg van te slaan. Nadat we een paar honderd foto’s hebben gemaakt uit alle mogelijke hoeken laten we ons uiteindelijk toch wegvoeren en keren we terug naar Damongo. Daar aangekomen hebben we een gesprekje met Jane, de vorige schoonmaakster van het MUSTANGH huis. Ze is ondertussen haar eigen bedrijfje begonnen en maakt het goed, ondanks dat ze het MUSTANGH huis wel nog een beetje mist. We zijn blij om te horen dat het goed met haar gaat.
Ook hebben we een gesprek met Mary, de nieuwe schoonmaakster van het MUSTANGH huis. Ook al hebben we haar de afgelopen dagen al vaak gezien, we wilden toch nog even officieel kennis met haar maken. Gelukkig bevalt het werk haar goed en ze wil dan ook graag in het MUSTANGH huis blijven werken.
Die avond brengen we met Sham nog een bezoekje aan CanteenCanteen, de highlight van dit deel van Damongo (kort gezegd is dit een binnenplaatsje met wat plastic stoelen en tafels). Hier brengen we de rest van de avond door met Yatzee spelen, een spel wat Lieke en Sham vreemd genoeg beiden nog nooit gespeeld hebben.
Dag 6
Vandaag is het eindelijk zover, Mr. Remy komt terug van zijn congres. Dit betekent dan ook dat we een lang gesprek met hem zullen hebben. Mr. Remy is namelijk zeker niet kort van stof en hij kan urenlang praten over de grootse plannen die hij heeft voor het ziekenhuis. We luisteren dan ook aandachtig en krijgen veel ideeën over mogelijke nieuwe projecten. Ook zien we vandaag de nieuwe pick-up die MUSTANGH gesponsord heeft en die zelfs voorzien is van ons logo. Verder lukt het ons om in een dag (dit moet een nieuw Ghanees record zijn) het contract van Mary op te stellen en te laten tekenen.
Nadat we met mr. Francis de laatste financiële zaken hebben besproken brengen we een bezoekje aan de bisschop. Dit is een zeer belangrijke man, aangezien alle Ghanezen zeer streng Christelijk zijn. Al onze Ghanese vrienden zijn dan ook zeer jaloers dat wij hem persoonlijk mochten ontmoeten. Nadat de bisschop onze terugreis gezegend had (nu weten we zeker dat we veilig thuiskomen), keerden we terug naar het MUSTANGH huis, waar Maud Jolloff rice gemaakt heeft. Dit is een typisch Ghanees gerecht dat zowel bij mij als bij Lieke goed in de smaak valt. Het is het best te omschrijven als de Ghanese variant van risotto. We eindigen de avond met een bezoekje aan CanteenCanteen met Mr. Remy.
Dag 7
Vandaag is alweer onze laatste dag in Ghana. We brengen nog een kort bezoekje aan het andere kantoor van Mr. Remy, wat hij ons erg graag wil laten zien. Ook regelen we de laatste contracten en nemen we afscheid van de studenten en de medewerkers van het ziekenhuis. Dan begint onze lange terugreis. Nadat we teruggevlogen zijn naar Accra hebben we een overstap van 10 uur. Natuurlijk besluiten we deze tijd nuttig te gebruiken en we ontmoeten Dr. Jonathan en Dr. Anthony die in opleiding zijn tot gynaecoloog en ook door MUSTANGH gesponsord zijn. Ze vinden hun studie erg leuk, maar ze zijn wel heel erg druk en we zijn dan ook blij dat ze een gaatje gevonden hebben om ons te spreken. De rest van de nacht brengen we door met het spelen van kaartspelletjes op een bankje voor het vliegveld.
Dag 8
32 uur na ons vertrek uit Damongo komen we dan eindelijk terug in Maastricht. We zijn moe, bezweet en trots dat we geen malaria pil zijn vergeten maar we zitten ook vol nieuwe plannen en ideeën voor het komende jaar. Het was een onvergetelijke ervaring en we zijn dan ook blij met de resultaten die we behaald hebben en de bijzondere mensen die we hebben mogen ontmoeten.