De aankomst
Ons avontuur begint op Schiphol, waar we worden uitgezwaaid door familie. Daar gaan we dan, naar Ghana! Na ruim 6 uur vliegen zijn we in Accra, de hoofdstad. We lopen het vliegveld uit en zien daar direct een groepje Ghanezen op djembés die ons verwelkomen in Ghana. En gelukkig, het bordje met onze namen, zodat we direct met de auto naar ons hotel kunnen worden gereden. Dat was op zichzelf al een avontuur. Het was volledig donker inmiddels en in de stad hadden zich allemaal mensen verzamelt op de wegen om spulletjes te verkopen. Toen we de stad uitreden, kwamen we op een onverlichte zandweg terecht, met een chauffeur die bijna in slaap viel. Gelukkig kwamen we veilig aan in het hotel en na een kort nachtje slapen gingen we weer terug naar het vliegveld, op naar Tamale! De aankomsthal in Tamale bestond uit een klein halletje, waarin een aantal plastic stoeltjes stonden en een handmatige band waarop de een stuk bagage per keer binnen kwam. Vanuit daar konden we direct naar de parkeerplaats, waar Fred ons op stond te wachten! Fred is de chauffeur van het West Gonja Hospital en in de prachtige MUSTANGH-auto gingen we naar Damongo. Afrika gaf direct een hele andere indruk dan de avond ervoor, met haar prachtige rode grond en lemen hutjes met rieten daken. Overal liepen vrouwen en kinderen rond met schalen op hun hoofd met water of bananen. En vrouwen met vrolijke lange jurken met doeken om hun middel, waar zo’n lief klein baby’tje op de rug in kon hangen. Kinderen speelden op straat. En op de achtergrond hoorde we de Afrikaanse muziek van Fred. Dit belooft een bijzondere week worden!
Eerst komen we aan in het MUSTANGH-huis, waar we gelijk een kamertje kiezen, zodat we onze klamboe vast op kunnen hangen. En dan naar Dr. Vitalis! We kregen een rondleiding door het ziekenhuis, langs alle verschillende afdelingen die in aparte gebouwtjes zitten. Onze eerste indruk was groot, maar heel rustig, omdat het nu geen regenseizoen was. Daarna zijn we gaan lunchen bij EcoVillage en in het huis even gaan uitrusten van de lange reis. Op dat moment kwam Tabi Emmanuel, de anesthesist, langs met een mand met fruit en water om ons welkom te heten in Damongo. Wat een lieve verrassing! ’s Avonds eten we met Fred (de chauffeur) gefrituurde vis met graat en al, die we met onze handen moeten verwijderen. Weer een ervaring rijker en Fred heeft flink kunnen lachen.
Dag 1 – 30 december
Na een nachtje vol vreemde geluiden werden wij wakker in het prachtige Ghana en hebben we ontbeten op het trapje voor ons huis. Alle vrouwen en kinderen kwamen langs lopen om water te halen bij de put achter ons, dus we hebben wat leuke gesprekjes gehad en veel teruggezwaaid. Daarna was het tijd om Dr. Vitalis te spreken in zijn kantoor. Het werd een goed gesprek van 2,5 uur! Dr. Vitalis is een hele lieve, open man, waardoor alles bespreekbaar was.
’s Middags gingen we naar de markt met Fred en zijn vrouw en kinderen. Het lijkt heel erg op een markt in Nederland, van groeten en fruit tot kleding. Wij wilden ook nog graag wat brood halen, dus we reden naar iemands huis toe, waar een stenen oven in de tuin stond en een schuurtje vol broden. Bij thuiskomst was Mary, de huishoudster, ook gearriveerd, die direct lunch voor ons heeft gekookt.
Terug in het ziekenhuis wilden we graag Francis, de physician assistent, spreken in het Out Patient Department (polikliniek). Toen we aankwamen was het er al stampvol met mensen die de kerst en het weekend hadden gewacht en nu allemaal geholpen wilden worden. Francis stond er alleen voor, dus we wilden hem verder niet storen.
Op naar Dr. Jonathan, de gynaecoloog in opleiding, die in zijn vakantie even terug was om te helpen op de maternity ward. Er zijn verder geen gynaecologen, dus ook zijn aandacht was bij alle zwangere vrouwen die hadden gehoord dat hij er was. Overal zaten en stonden vrouwen rond de afdeling. Wij zijn er maar even tussen gaan zitten, naast twee zussen met een tweeling van twee maanden oud. De vrouwen zaten er al uren en die grepen hun kans na het zien van onze heimelijke blikken naar die lieve kleine baby’tjes en gaven ons de tweeling zodat zij hun lamme armen konden laten uitrusten. Lang niet iedereen kon aan de beurt komen die dag, dus op een gegeven moment zijn de zussen naar huis gegaan en ook wij zijn niet lang daarna vertrokken.
Poging drie, Tabi Emmanuel! Gelukkig waren er geen operaties gepland en dus konden we Tabi mooi even spreken. Hij gaf ons direct een rondleiding door de OK en liet ons een boek zien met de namen van alle patiënten die hij sinds terugkomst van school had gezien. Hij nam ons ook nog even mee naar de bevallingskamer, waar onder een lamp twee te vroeg geboren baby’tjes lagen. Dat is nog eens wat anders dan een couveuse.
Al direct een indrukwekkende eerste dag!
Dag 2 – 31 december
We begonnen de dag met een ontmoeting met Dr. Jonathan, de gynaecoloog, samen met Dr. Vitalis en Mr. Francis, de accountant. Het was een ontzettend dankbare, gepassioneerde man. We waren gelijk een beetje ontroerd toen hij zei dat wij misschien de indruk hadden dat we maar een paar studenten waren die dit erbij deden, maar dat we voor heel veel mensen hier een wereld van verschil hebben gemaakt. Hartverwarmend!
Daarna werden we uitgenodigd bij de Bisschop van het district. Een wat oudere man met een witte toga aan kwam ons ophalen uit de tuinen van zijn kantoor. Hij wilde graag bespreken wat onze visie was van het ziekenhuis en wat zijn ideeën waren. We voelden ons helemaal vereerd dat wij daar iets over mochten zeggen. Hij nodigde ons direct uit voor zijn nieuwjaarsfeestje.
’s Middags kregen we de kans om Francis even te spreken en hem een stethoscoop te geven, want die had hij niet. Hij vertelde ons over zijn ervaring in het ziekenhuis tot nu toe en zoals we zelf al hadden kunnen zien, was hij hard nodig!
Daarna hebben we Adams Zenge, de peri-operative nurse in opleiding, voor het eerst gesproken. Hij heeft wat over zichzelf verteld en over de opleiding. Het is toch makkelijker om elkaar zo te leren kennen dan via whatsapp. Een hele grappige man!
’s Avonds was het oud & nieuw. Geen oliebollen voor ons, maar wel een malt chocolade😉Er was een midnight mass van half negen tot twaalf. Dat vonden wij iets te lang, dus we zijn alleen het laatste deel even gaan kijken. Er stonden een heleboel mensen zowel in de kerk als er half buiten te zingen en te dansen op djembémuziek. Wij hadden een paar sterretjes gekregen van de Nederlandse studente die hier was, dus die hebben wij uitgedeeld aan de kindjes om 12 uur. Ook zijn we nog mee geweest met de oudste zoon van Kassim, de nachtbewaker, naar een soort buurtfeest.
Gelukkig nieuwjaar!
Dag 3 – 1 januari
Vandaag was een vrije dag, dus wij zijn naar het Mole National Park geweest met Fred en zijn gezin. We gingen op safari met een tour guide in de auto. We mochten gewoon de auto uit als we een dier van dichterbij wilden zien, dus we hebben oog in oog gestaan met olifanten, een beetje spannend maar heel gaaf! Ook hebben we apen, krokodillen en een heleboel antilopen gezien.
Midden in het park zit ook een dorpje, waar de moeder van Fred woont, dus we zijn even op bezoek geweest. We mochten even proberen om Fufu te maken van Yam. Dit is een soort aardappel die je moet stampen totdat het een soort deeg wordt. Ook reden we nog langs een ander dorpje in de buurt met typische lemen huisjes over een rode zandweg die in het regenseizoen volledig onder water staat.
Niet lang nadat we weer thuis waren, werden we opgehaald om naar het feestje van de Bisschop te gaan. Op hetzelfde moment belde Tabi of we bij een keizersnede wilde komen kijken, maar helaas, een uitnodiging bij de Bisschop mag je niet afslaan. De bisschop woonde in een prachtig huis (groot verschil met de rest) waar we een heleboel typisch Ghanees eten mochten proeven, zoals Banku, Fufu en Okra.
Dag 4 – 2 januari
Die ochtend hebben we Julie, de kinderverpleegkundige, ontmoet nadat ze haar ronde op de kinderafdeling had gemaakt. Ze is een hele lieve vrouw en een beetje verlegen.
Daarna zijn we naar Francis de accountant gegaan om alle financiën door te spreken. En goed nieuws: ze hebben sinds kort een elektronisch systeem, dus geen losse cheques meer overal! Dit maakte het een stuk gemakkelijker om de financiën te bespreken.
’s Middags hebben we Salifu Cajetan ontmoet, een nieuwe kinderverpleegkundige in opleiding sinds een paar maanden. Hij was heel lief en ontzettend dankbaar! En om zijn dankbaarheid te tonen had hij een cadeautje voor ons meegenomen: een Afrikaanse jurk! Die hebben we natuurlijk direct aangetrokken en ze pasten gelukkig. Hij nodigde ons ook uit om ’s avonds met hem een paar biertjes te drinken bij z’n favoriete bar. Dus die avond kwam hij ons ophalen op zijn scooter en mochten we allebei tegelijk achterop om naar de bar te gaan. Een hele leuke ervaring!
Dag 5 – 3 januari
We stonden heel vroeg op voor een lange reis naar Wa, ter noorden van Damongo, om Mr. Remy (supervisor van het ziekenhuis) te ontmoeten. Met hem konden we het hebben over de plannen van het ziekenhuis en de nieuwe projecten die we gaan beginnen.
Nu we eenmaal toch in Wa waren, konden we naar de Hippo Sanctuary (nijlpaarden reservaat). We hadden een aantal Ghanezen al verteld over onze plannen en die verklaarden ons allemaal een beetje voor gek, omdat het best gevaarlijk is. Wij werden hier ook wel een beetje zenuwachtig van en al helemaal toen we bij de Black Volta River aankwamen en daar een klein houten bootje lag waar we in mochten. We kregen zelfs Fred zo ver om mee te gaan. We hoorden al vrij snel de geluiden van brommende nijlpaarden en ja hoor, daar lagen er een stuk of 10-15! Gelukkig hielden we voldoende afstand, want ze zijn ontzettend groot! Het was heel bijzonder om te hebben gedaan.
Daarna gingen we de jongen die de boot bestuurde weer afzetten bij hem thuis en zo kwamen we in een heel klein dorpje terecht. We liepen de schutting binnen van een van die huizen, want Fred wilde nog wat vis kopen, en daar zaten op een scheef plankje een heel rijtje kinderen. Ze droegen oude T-shirts met gaten en geen schoenen, dus wezen ze direct naar die van ons want ze vonden ze zo mooi. Wij hadden het er de rest van de dag nog moeilijk mee, omdat het contrast nog nooit zo groot was geweest en nooit zo dichtbij. Nog steeds komt het beeld van die kinderen regelmatig naar boven in gedachten.
Dag 6 & 7 – 4/5 januari
Het was de laatste volle dag in Damongo en dus hebben we afscheid genomen van iedereen in het ziekenhuis. We wilden ook nog even kijken bij de put achter ons huis, want we vonden het zeer indrukwekkend hoe al die vrouwen en kinderen die grote schalen water konden dragen. Ze rolden een T-shirt op en legden die op hun hoofd, en dan hielpen ze elkaar om de schalen water op het hoofd te krijgen. Echt girl power! Die middag werden we opgehaald door het zoontje van Kassim de nachtbewaker, om bij hem thuis te komen eten. We liepen met hem mee door Damongo, tussen alle zanderige huisjes en kippen, varkens en geiten om uit te komen aan de rand van het dorp. In zijn tuin zat Kassim, die druk bezig was om voor ons thee te maken. Daarna kregen we ook nog een halve kokosnoot met pito, een soort maltbier zonder alcohol. Hun gastvrijheid was echt bewonderingswaardig! In de tussentijd mochten wij de foto’s van alle oud-studenten die op bezoek waren geweest bekijken, die hij allemaal zorgvuldig bewaarde in een tasje. Toen werd het tijd om het avondeten voor te bereiden, fufu! En dus mochten we weer even stampen, voor Kassim en zijn vrouw het overnamen. Je moet een stukje fufu pakken en dan dopen in een soort jus. Opeens hoorde we de buurvrouw over de schutting roepen, en het bleek de vrouw van de baby tweeling te zijn en de zus van Kassim! Kleine wereld ineens.
De dag erna gingen we terug naar Tamale, waar we voor vertrek nog even gingen eten en wat souvenirs wilden halen. En dat was alweer het einde van een onvergetelijke reis in het prachtige Ghana met haar superlieve mensen!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.